บทที่ 6 ตอนที่ 6
“แล้วแบบนี้พี่ชายที่แสนดีอย่างนายจะไม่ใจสั่นหรือวะ” ลีโอนาโดเจ้าเดิมที่ชอบพูดยียวน
“ทำไมฉันต้องใจสั่นด้วยวะลีโอ”
“ก็น้องอัญชันสวยราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ แถมยังไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของนายอีก เป็นฉันไม่ได้จะจับทำเมียเสียให้รู้แล้วรู้รอด”
“ใครมันจะไปหน้าหม้ออย่างแกวะไอ้ลีโอ เดี๋ยวจะฟ้องคุณพิมว่านายแอบนอกใจ” แม็กซิมัสขู่เพื่อนรัก ลีโอนาโดรีบหันมาแก้ตัว “ฉันก็แค่พูดนำร่องให้เจ้าเคียร์สมันฟังเฉยๆ ฉันน่ะถอดเขี้ยวถอดเล็บหมดแล้วตั้งแต่มีพิมนรา แกก็รู้นี่”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นชมน้องอัญชันอย่างนู้นอย่างนี้” แม็กซิมัสไหวไหล่กว้างน้อยๆ
“ก็คนสวยเราก็ต้องชมสิวะไอ้แม็ก” ลีโอนาโดพูดกับแม็กซิมัสจบก็หันมาหาเคียร์สต่อ
“เออ เคียร์ส น้องอัญชันคนสวยของแกนี่อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย เรียนจบหรือยัง”
“ยัง อยู่ปีสองมั้ง”
“แล้วมีแฟนไหม หรือว่ารอแกคนเดียว”
กรามแกร่งของเคียร์สขบกันแน่น ดวงตาสีเข้มมืดลึกยากจะอ่านความรู้สึกได้
“ก็ถ้าแกว่าสวยมาก ก็คงมีแล้วล่ะ”
“โธ่ๆๆ น่าเสียดายแทนแกว่ะ มีนางฟ้าอยู่ร่วมชายคา ไม่น่าเสร็จคนอื่นเลย”
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเจ้าลีโอ เคียร์สมันไม่ได้คิดอะไรกับน้องอัญชันสักหน่อย” แม็กซิมัสแก้ตัวแทนเคียร์ส แต่ลีโอนาโดผู้ช่ำชองในเกมรักก็ยังลุ้นไม่ได้
“มันก็ไม่แน่ จริงไหมเจ้าเคียร์ส”
“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับอัญชัน หรือถ้าคิดมันก็จบไปนานแล้ว”
“หืม”
เพื่อนทั้งสองคนอุทานพร้อมกัน แต่ยังไม่ทันได้ถามก็ถูกเคียร์สตัดบทเสียก่อน
“คืนนี้พาไปเที่ยวหน่อยสิ ลีโอ เบื่อๆ ไม่อยากกลับบ้าน”
สีหน้าของลีโอนาโดเปลี่ยนเป็นเจี๋ยมเจี้ยมทันควัน
“ก็อยากพาไปล่ะนะ แต่วันนี้สัญญากับเมียไว้ว่าจะพาไปดูหนัง ขอโทษทีนะเพื่อน ส่วนไอ้แม็กไม่ต้องไปถามมันนะ มันไปเที่ยวกลางคืนไม่ได้หรอก ต้องรีบกลับไปอ้อนเมีย”
“แหม เจ้าลีโอ นายก็ไม่ต่างจากฉันหรอกน่า จริงไหม” แม็กซิมัสพูดอย่างหมั่นไส้เพื่อนรัก
เคียร์สระบายยิ้มอย่างเข้าใจเพื่อนทั้งสองคน “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปคนเดียวก็ได้”
“แต่ฉันว่านายควรจะกลับบ้านก่อนดีกว่านะ คุณป้ากับคุณลุง แล้วยังจะน้องอัญชันอีกที่รอนายอยู่”
แม็กซิมัสเตือนสติเพื่อน
“ฉันไปดื่มไม่นานหรอก แล้วก็คงกลับ ขอบใจพวกนายมากนะที่แวะมารับน่ะ”
“ไม่เป็นไร ด้วยความยินดี”
ลีโอนาโดบอก แม็กซิมัสเองก็เช่นกัน
แล้วสามหนุ่มก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ รำลึกถึงเรื่องในอดีตบ้าง ปัจจุบันบ้าง ด้วยความครื้นเครง แต่กระนั้นแล้วเคียร์สก็ไม่อาจจะรู้สึกมีความสุขได้เต็มหัวใจอย่างที่ต้องการนัก
“หนูอัญ... กินข้าวก่อนเถอะลูก”
ดารินเดินออกมาตาม เมื่ออัญชันไม่ยอมเข้าไปกินมื้อค่ำด้วยกันอย่างเช่นทุกวัน เด็กสาวเอาแต่เดินกลับไปกลับมาอยู่ที่ลานกว้างหน้าคฤหาสน์งาม
“หนูอัญยังไม่หิวค่ะคุณป้า หนูอัญขอโทษนะคะ”
หล่อนหันไปยกมือไหว้ดารินอย่างเกรงอกเกรงใจที่ต้องออกมาตามถึงหน้าบ้าน
ดารินเดินเข้ามาหา ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเด็กสาวอย่างเข้าใจความรู้สึก
“พ่อเคียร์สโทรมาบอกป้าแล้วล่ะว่าจะกลับดึก ไม่ต้องรอกินข้าวเย็น”
แววตาของอัญชันเจือความผิดหวังในทันที แต่กระนั้นกลีบปากอิ่มก็ฝืนแย้มยิ้มออกมาให้กับดาริน
“หนูอัญขอบคุณคุณป้ามากนะคะที่ออกมาตาม แต่หนูอัญยังไม่หิวจริงๆ ค่ะ หนูอัญอยากรอเจอหน้าพี่ชาย...”
ดารินถอนใจออกมา มองเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“งั้นก็ตามใจนะ แต่ถ้าหิวก็เข้าไปกินได้ทุกเวลา ป้าจะให้แม่บ้านเก็บอาหารเอาไว้ให้”
อัญชันยกมือไหว้ดารินอีกครั้งอย่างซาบซึ้งในน้ำใจ
“ขอบพระคุณคุณป้ามากค่ะ”
“จ้ะ” ดารินยิ้มให้กับเด็กสาว “แต่ถ้าพ่อเคียร์สกลับมาดึก หนูอัญก็ไม่ต้องรอหรอกนะลูก เอาไว้เจอกันตอนเช้าก็ได้”
“ค่ะ คุณป้า”
หล่อนรับคำอย่างว่านอนสอนง่าย เพราะไม่อยากให้ดารินต้องเป็นกังวลกับเรื่องของตัวเอง
“งั้นป้าไปกินข้าวก่อนนะ”
“ค่ะ คุณป้า”
ดารินยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินหายกลับเข้าไปในบ้าน ป้าสมใจเดินออกมาพอดีจึงเอ่ยถาม
“คุณหนูอัญเธอไม่มากินเหรอคะคุณผู้หญิง”
ดารินหยุดเดินเพื่อสนทนากับป้าสมใจ
“หนูอัญรอพ่อเคียร์สน่ะ นี่ขนาดฉันบอกว่าพ่อเคียร์สจะกลับค่ำยังไม่ยอมมากินเลย”
“ก็เธอรักของเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยนี่คะ พอคุณเคียร์สกลับมาเธอก็เลยตื่นเต้นจนกินอะไรไม่ลง” ป้าสมใจพูดขึ้นอย่างเข้าใจความรู้สึกของอัญชัน
“ก็เพราะฉันรู้นี่แหละ ก็เลยไม่ได้ว่าอะไร อ้อ แล้วฉันรบกวนแม่สมใจเก็บกับข้าวเอาไว้ให้หนูอัญด้วยนะ เผื่อจะหิวขึ้นมา” ดารินยังคงเป็นห่วงเป็นใยอัญชันเช่นเดิม
“ค่ะคุณผู้หญิง”
ป้าสมใจรับคำ ก่อนจะเดินตามหลังของดารินเข้าไปในห้องอาหาร ในขณะที่อัญชันยังคงยืนชะเง้อคอรอการกลับมาของเคียร์สเหมือนเดิม
เสียงเครื่องยนต์รถดังกระหึ่มขึ้น พร้อมๆ กับแสงไฟจากหน้ารถที่ทำให้รอบๆ ตัวสว่างไสว คนตัวเล็กที่นั่งฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะกลางสนามหน้าบ้านจึงสะดุ้งตื่น
“พี่ชาย...”
หล่อนรีบสลัดความงัวเงีย และถลาออกไปยังทางเดินที่รถแท็กซี่จอดสนิทอยู่อย่างรวดเร็ว ร่างสูงใหญ่ของเคียร์สก้าวลงมาจากรถ ก่อนที่แท็กซี่จะขับออกไปอย่างรวดเร็ว
หล่อนฉีกยิ้มกว้างให้กับพี่ชายที่รัก มองเขาด้วยความยินดีเป็นที่สุด หัวใจเต้นแรงระรัวด้วยความภักดี
“พี่... พี่ชาย...”
เขาจ้องหน้าหล่อน มองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะแค่นยิ้มออกมา
“ทำไมยังไม่นอน”
เคียร์สไม่เคยทำสุ่มเสียงแบบนี้ใส่หล่อนเลยสักครั้งเดียว และนั่นก็ทำให้หล่อนตกใจกับน้ำเสียงดุดันเย็นชานี้ยิ่งนัก แต่กระนั้นก็พยายามที่จะฝืนยิ้มออกมา
‘พี่ชายคงเครียด คงเหนื่อยกับการเดินทาง’
